ماموريت‌هايي كه به مقصد نمي‌رسند!

به گزارش مجله آنلاين روز چهارشنبه ، 2 ژوئيه ، يك اتوبوس حامل خبرنگار در ناكده به دليل نقص فني واژگون شد. در همين حال ، دو خبرنگار مجله آنلاين و ايرنا درگذشتند.

پس از اعلام خبر ، يك اتوبوس حامل سربازان در يزد سرنگون شد و اعضاي ارتش و حاملان روزنامه نگار مرگ روزنامه نگار را در 6 دسامبر 2005 زنده كردند.

دكتر ابراهيم مقيمي ، استاد دانشگاه تهران يادداشتي را در اختيار مجله آنلاين قرار داد به گفته وي ، اين حوادث يك خطر بد است و با كمي برنامه ريزي و تهيه برنامه هاي كاهش خطر در دستگاه هاي مختلف ، مي توانيد خطر به خطر انداختن زندگي خود را كاهش دهيد.

در زير متن يادداشت دكتر ابراهيم مقيمي است.

حقيقت اين است كه نبود چنين رويدادي كار سختي نيست. با كمي نظارت و ارزيابي ، و رعايت اصول اخلاقي كار ، مي توانيد بسياري از مواردي را كه من “خطر بد” مي خوانم كاهش دهيد.

به عبارت ديگر ، در فرهنگ ايراني “به اندازه يك دانه اشتياق” اگر چنين است ، كافي است بسياري از مواردي را كه خطر بد ناميده ايم كاهش دهد. تعريف ما از ريسك اين است كه من آن را فرايندي ، رويدادي ، فعاليتي ، موقعيتي يا موقعيتي مي دانم كه باعث مرگ ، جراحت يا صدمه به شخص يا محيط شود. اين تعريف به طور مفصل در كتاب “خطر خطر” توسط انتشارات دانشگاه تهران توضيح داده شده است. اين كتاب استدلال مي كند كه خطر يك بحران ، يك فاجعه يا يك اتفاق غير منتظره نيست. اين دانش مستقل است.

افراد و جوامع از نظر اجتماعي و اقتصادي راضي نيستند كه چنين خساراتي را متحمل شوند ، اما آنها هميشه از خطرات بد و چرا بحث برانگيز رنج مي برند.

سردبير مجله مديريت ريسك محيطي مي نويسد: ميزان خطر در هر جامعه به “عقلانيت” آن جامعه و سطح متوسط ​​علم نيز بستگي دارد. از اين استاندارد مي توان نتيجه گرفت كه اگر كشوري مانند ايران ريسك خود را افزايش دهد ، از عقلانيت و درجه علمي آن كاسته مي شود. مردم محلي ، حتي با داشتن دانش و دانش متوسط ​​، مي توانند از عملكرد افراد ناآگاه فرار كنند و فرار كنند. چه كاري بايد انجام دهيم؟ !!

رئيس پيشين جغرافيا در دانشگاه تهران معتقد است كه دولت ها و دولت هاي وابسته به منظور كاهش و افزايش خطرات مردم و زمين هاي درگير ، تشكيل و قانوني مي شوند. بنابراين ، آنها موظفند ماتريسي از اقدامات استراتژيك فني ، علمي ، اجتماعي و مالي براي كاهش ريسك ، نظارت بر اجراي آن و ارزيابي هاي مستمر ارائه دهند.

به اشتراك گذاشتن مفهوم ريسك ، افزايش دانش و آگاهي رهبران ، سياست گذاران ، مديران اجرايي ، ذي نفعان و مردم در مورد ريسك در يك موقعيت يا موقعيت خاص و پيش بيني اين خطرات يك امر دولتي و دولتي است. اين شغل است.

چنين دولتي پر از خطر است. فكر مي كنيد دولتي كه ناشي از ريسك است چگونه تبديل به دولت مي شود؟ مقايسه با دولت هاي نفت خيز و دولت هاي جنگ زده.

عمر دولت نفت به نفت بستگي دارد. هر چقدر روغن بيشتري داشته باشيد چربي بيشتري دريافت مي كنيد ، اما دولت هاي خطرپذير نمي توانند به افزايش خطر اعتماد كنند بلكه به كاهش خطر اعتماد مي كنند. هرچه ريسك كمتر باشد ، ثبات آن نيز بيشتر است.

دكتر مقيمي گفت: همه خطرات در ايران شناسايي نشده است و خطرات ايران را مي توان بر اساس موارد شناسايي شده دسته بندي و دسته بندي كرد. به عنوان مثال ، آژانس هاي ثبت اسناد و املاك دولتي ممكن است تعداد فزاينده اي از انواع خطر را داشته باشند. اين با خطرات نوع كارخانه در سازمانهاي مهندسي و نظارت بر معماري ، ساختمان و مهندسي عمران متفاوت است. آيا نظارت بر خطرات جديد در اين سازمان وجود دارد؟ جاي تعجب نيست كه اين گونه ها با خطرات تغذيه اي حمل و نقل جاده اي ، كه هم مربوط به راننده هستند و هم مهندسي راه ، و كيفيت رانندگان و كاربران متفاوت هستند. به دليل نظارت ضعيف بر خطر حمل و نقل جاده اي از مبدا ، حوادث خطرناك جاده اي در حال وقوع است و به طور مكرر افزايش مي يابد.

اين رويكردي است كه دولتها و دولتها را ملزم مي سازد تا به خطرات برخي از سازمانها (به عنوان مثال ايران ، دادگستري ، مديريت بحران ، پدافند غيرعامل ، هلال احمر ، آتش نشاني و غيره) به طور مناسب پاسخ دهند. اين رويكرد براي همه م institutionsسسات ، سازمانها و وزارتخانه ها است كه بايد يك ماتريس براي كاهش ريسك برنامه ريزي كنند. اين به معناي مسئوليت كليه نهادهاي دولتي و حتي مردم در كاهش خطر است. اين يك رويكرد جامع است.

دكتر مقيمي گفت: من به يك رويكرد جامع اعتقاد دارم. به نظر من ، اكنون كه دولت دوازدهم در آستانه تشكيل است ، بايد غم و اندوه و اقدامات استراتژيك آن به همان اندازه انرژي كه من ذكر كردم و همه وزراي پاسخگو كاهش يابد. كاهش علوم اجتماعي و كاهش ريسك مالي ، نظارت بر اجراي آن ، و ارزيابي هاي مستمر و پاسخگو را انجام مي دهد.

به نظر مي رسد اين كار كارآمدتر از نشستن در دفتر و ثبت سفارش است. مردم ايران ، حوزه هاي علميه و دانشگاه ها ، بازارها و صنعتگران ، خرد و دانش ، استفاده از اشتياق ايراني (به اندازه دانه هاي جو) ، فرهنگ و كشاورزان خطر خود را تحت حمايت خداوند متعال كاهش مي دهند اميدوارم بتوانم اين كار را انجام دهم.

* ابراهيم مقيمي – عضو هيئت علمي دانشكده جغرافيا ، دانشگاه تهران ، عضو موسس انجمن تحقيقات ريسك ايران و رئيس سابق دانشكده جغرافيا ، دانشگاه تهران.

انتهاي پيام